چهارمین روز جشنواره فیلم فجر با اکران ۳فیلم در پردیس ملت پی گرفته شد که از جهت تنوع، روز بخصوصی بود. « درخت گردو» با تم سیاسی و جنگی، «دوزیست»، اجتماعی و «آن شب» در ژانر وحشت.

واقعیت را نگفتید آقای مهدویان!

اشکال فیلم دیدن با اصحاب رسانه این است که تنها اثر را نمیبینی. بلکه حواشی، اظهار نظرها و ساخته های قبلی فیلمساز، به کار سنجاق می شوند. محمدحسین مهدویان ابتدا فیلم مستندی درباره جنگ با بیان زندگی شهید باقری ساخت. سپس جاویدالاثر حاج احمد متوسلیان را در اولین فیلم سینمایی خود به تصویر کشید. دو فیلم درباره منافقین و یک فیلم درباره غیرت با چاشنی نقد و کنایه به سیاستمداران روی پرده نقره ای برد. پس مهدویان فیلمساز معمولی نیست. مخصوصا اینکه در کمپین های سیاسی هم فعال ظاهر می شود و خود را اصلاح طلب می داند. اما قبل از پرداختن به این حواشی، خود اثر را مرور کنیم. داستان حمله شیمیایی عراق به ایران و کشتار هموطنان کردمان در سقز و مریوان و سردشت. «درخت گردو» بی نهایت تلخ و جانسوز است. مهدویان بیش از آنکه فیلم ساخته باشد، مرثیه سرایی کرده و تکنیک ها، نبوغ و تجربه های گذشته اش نیز به کمک آمده اند. صحنه های شلوغ و جنگی را مثل آثار گذشته اش خوب درآورده. طراحی صحنه کارهایش فوق العاده اند و فضاها و لباس ها و تیپ آدم ها کاملا متعلق به زمان خود است. گویش کردی و ترکی درست و اصولی بیان می شوند. بازی ها بسیار خوبند و پیمان معادی قطعا نامزد دریافت سیمرغ خواهد بود. اما وقتی فیلم را در کنار سایر آثار مهدویان مرور می کنیم، قدمی رو به جلو محسوب نمی شود چون شبیه این تکنیک ها را در آثار قبلی او دیده ایم. اما مهدویان ظلمی آشکار به تاریخ جنگ کرده است و جنایت جنگی عراق در بمباران شیمیایی و دست های آلوده ی غرب به ویژه آلمان در تجهیز صدام به این سلاح غیرمتعارف را پنهان کرده و دعوا را در حد ظلم به کردها پایین آورده است. انتهای فیلم، دادگاه لاهه را می بینیم که قادر، نقش اصلی فیلم در آنجا به بیان ظلم به کردها می پردازد. کولبرها را نشان می دهد و خلاصه درباره پرسش های تاریخی سکوت می کند. قرار نیست فیلمساز بیانیه صادر کند ولی وقتی دادگاهی بین المللی را نشان می دهد و آنجا یک نطق و سخنرانی می بینیم، چرا نباید به نقش نظام سلطه در این جنایت جنگی اشاره کنیم؟ مهدویان اعلام کرده فیلم را می خواهد در جشنواره های خارجی نمایش دهد. آیا این قلب واقعیت و سکوت و تحریف واقعه، برای اخذ جواز شرکت در این جشنواره هاست؟ آیا مهدویان خواسته آثار قبلی خود را اصلاح کند و فریاد بزند من فیلمساز سیاسی نیستم و نگاهم به جنگ و وقایع انقلاب، اجتماعی و انسانی است؟

سیاه نمایی مد است!

دیگر به بی منطقی و سیاه نمایی در سینما عادت کرده ایم و دوزیست، فیلم برزو نیک نژاد هم از این دست فیلم هاست. شخصیت های سرگردان که بی منطق دور هم جمع شده اند و نام رفیق روی هم گذاشته اند درحالی که به وقتش به هم خیانت می کنند. زندگی در یک گاراژ بی صاحب، آن هم قاچاقی. تصویری سیاه و مبهم از جامعه که نمی دانیم به چه چیزی منتقدیم. بالاخره این هم یک نوع نگاه است هرچند کاریکاتوری و بی منطق. درباره ی این فیلم حرف زیادی نمی توان زد جز اینکه سیاه نمایی مد است!

آن شب

«آن شب» را ندیدم لذا به بیان خلاصه فیلم اکتفا می شود. فیلمی در ژانر ترس به کارگردانی کوروش آهاری، نویسندگی کوروش آهاری و میلاد جرموز و تهیه‌کنندگی محمد درمنش محصول سال ۱۳۹۸ است. این فیلم در بخش نگاه نو سی و هشتمین دوره جشنواره فیلم فجر حضور دارد و دربارهٔ یک زوج ایرانی در آمریکاست که در یک هتل محبوس شده‌اند در حالی که نیروهای بیگانه ای آن‌ها را وادار می‌کنند که با رازهایی که از هم پنهان کرده‌اند روبه رو شوند.